Kapłan Antoni M. Feliks Tułaba
Antoni M. Feliks Tułaba (1872-1944) - kapłan mariawita narodowości litewskiej
W 1891 r. skończył gimnazjum w Suwałkach i wstąpił do rzymskokatolickiego seminarium duchownego w Sejnach. Ukończył je w 1896 r., i w tym samym roku - w Warszawie - otrzymał święcenia kapłańskie. Pierwszą jego posługą duszpasterską było powierzenie mu funkcji wikarego w parafii Olity (Litwa).
Przebywając na leczeniu w Nowym Mieście nad Pilicą, poznał ojca Ignacego Kłopotowskiego (Maria Tomasz), mariawitę z Lublina. Wyjawił w tym czasie ojcu Honoratowi Koźmińskiemu potrzebę odprawienia dobrych rekolekcji. Ten skierował go do Lublina, do znanego mu ojca M. Tomasza Kłopotowskiego, albo do Gołymina, do ojca Jana Przyjemskiego. Pojechał do Gołymina, 17 września 1899 został przyjęty do nowicjatu Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów. Dwa lata później, odmawiając biskupowi Antoniemu Baranowskiemu ujawnienia nazwiska przełożonego Zgromadzenia, został suspendowany. Wydalony z Litwy osiadł w parafii Zawady (na Ziemi Łomżyńskiej). Niedługo potem, już pozbawiony obowiązków duszpasterskich, przeniósł się do Niesułkowa, gdzie pomagał w pracy duszpasterskiej tamtejszemu proboszczowi - kapłanowi Janowi M. Michałowi Kowalskiemu. 15 lutego 1906 r. wspólnie z kapłanem mariawitą – M. Józefem Hrynkiewiczem zostali zasuspendowani przez administratora diecezji sejneńskiej, ks. Józefa Antonowicza.
Po rozłamie, który miał miejsce w 1906 r. przełożony Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów - kapłan M. Michał Kowalski (będący wówczas już proboszczem parafii w Nowej Sobótce) skierował kapłana Tułabę do parafii mariawickiej w Niesułkowie. Kapłan M. Feliks przez krótki okres pobytu w tej parafii rozbudował plebanię, utworzył nowe mieszkania dla służby kościelnej, wybudował na placu obecnej szkoły dom ludowy z przeznaczeniem na szkołę i ochronkę.
Wyrokiem sądu gminnego mariawici musieli opuścić kościół w Niesułkowie i zwrócić rzymskokatolikom wraz z plebanią i towarzyszącymi zabudowaniami gospodarczymi. Wówczas w ciągu jednej rozebrali wybudowany przez siebie dom ludowy i przenieśli materiał budowlany do sąsiedniej Lipki.
Kapłan Tułaba w czerwcu 1906 r. powrócił na Litwę. 29 czerwca 1906 r. otworzył pierwszą na Litwie kaplicę mariawicką - we wsi Rymaniszki (parafia Poniemuń-Fergusa). 8 grudnia tegoż roku została poświęcona druga kaplica mariawicka, tym razem we wsi Kruki, która to w dniu. 18 czerwca 1908 r. została przeniesiona do zakupionego domu we wsi Kłangie k. Kruk. 1 lutego 1908 r. otworzył w Kownie (ul. Mickiewicza 3) trzecią kaplicę mariawicką na Litwie. Ponadto otworzył jeszcze dwie kolejne kaplice w stolicy Litwy – Wilnie oraz w miejscowości Sokółka (leżącej w ówczesnych czasach na terenie Litwy) Łącznie na terenie Litwy założył osiem kaplic.
Oprócz wspomnianych, utworzył także kaplice mariawickie w Pohoście (Białoruś). Z kolei 8 września 1912 r. otworzył kaplicę mariawicką w Rydze (stolicy Łotwy). W tym samym roku rozpoczął budowę kościoła w Krukach.
Wspólnie z kapłanem Józefem M. Antonim Hrynkiewiczem rozpoczęli wydawanie czasopisma Marjavitas (Mariawita) i Marjavitas Zinos (Wiadomości Mariawickie).
W czasie rozłamu w mariawityzmie, który miał miejsce w 1935 r., opowiedział się po stronie arcybiskupa Jana M. Michała Kowalskiego. 16 czerwca 1939 r. otrzymał w Saulkrasti k. Rygi (Łotwa) - z rąk abpa Michała Kowalskiego sakrę biskupią.
Zmarł 12 (lub 13) października 1944 r. w Kownie. Jego pogrzeb odbył się 16 października 1944 r. w Krukach. Kilka lat po śmierci jego ciało zostało przeniesione na cmentarz mariawicki w Pepłowie.
Po kapłanie Tułabie obowiązki duszpasterskie w parafii mariawickiej w Lipce (wówczas z siedzibą w Niesułkowie) pełnili:
• kapł. Józef M. Antoni Hrynkiewicz,
• kapł. Leon M. Andrzej Gołębiowski,
• kapł. Józef M. Stanisław Korwin-Szymanowski,
• kapł. Stanisław M. Fidelis Szokalski
• kapł. Roman M. Cyryl Żmudzki
Opracowano na podstawie:
- Władysław Stanisław Ginter, On będzie Jan, Rzgów 2013, s. 320-321.
- https://pl.wikipedia.org/
